مردم‌نگاری به گردآوری اطلاعات درباره فرهنگ‌های معاصر از طریق کار میدانی با بررسی‌های دست اول گفته می‌شود. مردم‌نگاران معمولا یک یا چند سال را صرف مشاهده و مصاحبه با مردمی می‌کنند که می‌خواهند آنها را توصیف کنند. در حالی که مردم‌شناسی مطالعه و تحلیل مدارک و نتیجه‌گیری مردم‌نگاری، به منظور شناخت خاستگاه، سیر، اشاعه و تغییر فرهنگ‌ها و مطالعه نهادهای اجتماعی (اقتصاد، دین، زبان، ازدواج، خویشاوندی و ...) در محدوده‌ای معین است (روح‌الامینی، 1370).

کلود لوی اشتراوس، مردم‌نگاری و مردم‌شناسی را این گونه تعریف می‌کند: «مردم‌نگاری شامل مشاهده و تحلیل گروه‌های انسانی است که هر یک جداگانه و با توجه به ویژگی‌های خاص آنان در نظر گرفته شده باشند و هدف از آن انعکاس هر چه درست‌‌تر جریان حیات هر یک از آنان است و حال آن که، مردم‌شناسی اسناد و مدارک حاصل از مردم‌نگاری را در جهت انجام مقایسه‌ها مورد استفاده قرار می‌دهد (بیرو، 1367) و بالاخره می‌توان گفت مردم‌شناسی به معنی ائتلاف ترکیبی از داده‌های میدانی مردم‌نگاری است که به منزله مقدماتی برای تحلیل نظری می‌باشد. در جاهای دیگر، مردم‌شناسی با انسان‌شناسی فرهنگی و حتی فولکور (ادبیات عامه) هم معنی شده است.

                                                                                                                       علی اسکندری